Onzichtbaar

Twee schoongeboende snoetjes, gepoetste tandjes, warme pyjamaatjes aan, liggen ze in bed onze twee jongsten. De gebedjes zijn gedaan, de liedjes gezongen, het verhaaltje gelezen.
En nu lekker slapen gaan.
De laatste nachtkus word gegeven.
Ik blijf nog even boven hangen, want meestal is er nog een vergeten kleinigheid, in hun ogen juist een enorm probleem, waar nog even over gepiept moet worden.
'Mamaaaaa' klinkt het al snel....het snerpende stemmetje van de jongste dochter.
'Mijn tentdoekje is gevallen (heeft dr broertje gedaan waarschijnlijk), zo kan ik niet slapen, jij moet het goed hangen'.
Ik roep terug  ' Ik kom er nu meteen aan hoor' terwijl ik nog wat treuzel in mijn eigen slaapkamer, want soms lossen problemen zich zomaar zelf op.
'Ben je soms onzichtbaar ofzo? ' snerpt haar heldere stemmetje. 'Want ik zie je helemaal niet '.
'Jah' roep ik er nu toch maar heen lopend, waar twee gespannen gezichtjes, elk uit hun eigen bedje, mij speurend aan kijken en verzuchten 'OH gelukkig je bent toch niet onzichtbaar'.

Ik denk dat ik toch toverkracht of magie heb of ik ben toch echt een heks , want ik kan mij blijkbaar onzichtbaar maken, soms :-)



Reacties

  1. LOL! Junior krijgt hier regelmatig te horen dat ik nog steeds niet kan toveren :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een lieve post. En je dochter laat je duidelijk met niets wegkomen. Lijkt me leuk als ze later een restaurant bezoekt met zo'n serveerster die roept: 'Ik kom er aan.'
    Dan kan ze die oneliner van 'Ben je onzichtbaar' mooi gebruiken!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het zou zo handig zijn soms!

    Overigens is dat bij ons in de familie ook altijd al geweest, dat "ik kom er aan" net als je wegloopt...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

leuk dat je even reageert! bedankt, ik ben dol op reacties!

Populaire posts van deze blog

Een fris begin

Ordelijk