verlatingsangst

Verlatingsangst:kinderen gaan huilen als hun vertrouwde mensen even weggaan/zijn ( de kinderen weten immers niet hoe lang die onberekenbare grote mens wegblijft?)
Komt voor meestal tussen de 8-18 maanden.Nu komen er dus echt mega vraagtekens in mijn ogen.ben ik blijven steken in mijnontwikkeling?Ben ik de enige onnozele overbezorgde moeder?
Ik ben onder tussen al ehm 42x 12 maanden( reken dus maar uit) en ik heb er nog steeds last van.
Puberzoon ging afgelopen zaterdag naar Walibi met school, heel leuk en ja natuurlijk mag hij mee, ik gun het hem van harte.En als hij dan weg is, dan begint het na een paar uurtjes,eens even kijken.De drie hoofdzaken waar het miskan gaan.Punt een:
De atracties zijn gammel,loslatende dolgedraaide schroeven, zo aan het eind van het seizoen .Mijn kind zal maar net in dat bakje zitten waar de riemen loszitten de gespen spontaan afbreken net op het hoogste punt.....
Ehm punt twee: er lopen allerlei enge mensen rond die het juist op mijn zoon hebben voorzien,en het tientje dat hij in zn zak heeft, daar word hij dan dus in de bosjes voor getrokken en gruwelijk vermoord ofzo.( hiervoor kan ik diverse scenario's bedenken)
punt drie: misschien wel de ergste?mijn zoon doet zelf iets heel stoms, zoals zijn hoofd ergens uitsteken bv uit de goliath waardoor hij op een gruwelijke manier onthoofd raakt...( hier begin ik echt te huilen als ik tot dit punt nog droog gebleven was)Of minder erge versies hij ( en zijn net zo domme vrienden) haalt een grap uit en mist de bus terug naar huis etc etc gaat dan liften en komt weet ik waar te recht en raakt spoorloos verdwenen en leeft als clochard onder een brug enzo.( minder erg wnat hij leeft dan nog, erger omdta ik dan in onwetendheid verder moet leven oh hoe verschrikkelijk.... ik neem me meteen weer voor geen spoorloos/opsporing evrzocht etc meer te kijken)
Poe poe poe als hij dan eindelijk rond 1 uur s nachts belt dat hij opgehaald kan worden bij zijn school waar de bus zo aankomt ben ik een emotioneel wrak... en natuurlijk superblij dat hij weer thuis is.
Maar dan... het is vakantie en hij heeft met zn internetvriendinnetje( zie eerder blog internetliefde) afgesproken bij mijn schoonouders te logeren.AAAAAArgh heb ik hem net een nacht thuis gaat ie alweer.
punt een: ......
hihihi nee hoor het viel mee, ik heb gewoon geslapen en niet gehuild, maar ik voel me wel weer heel prettig als ik hem straks hier weer in huis heb :-)

Reacties

  1. Hmm die schoolse uitjes :-s De mannen hebben een werelddag en moeders zit met prikkende ogen te wachten tot zoonlief weer thuis is. Zitten we straks ook met prikkende ogen te wachten tot ze ons weer eens op komen zoeken in het bejaardentehuis?? Of zouden we er tegen die tijd eindelijk eens aan gewend zijn ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goh en volgens mij word het ook steeds erger als ze ouder worden. Vorig jaar is de oudste hier(bijna 6 dus) ook voor eerst mee geweest op een schoolreisje naar een speeltuin. Zelfs toen vond ik het al een eng idee, straks raakt ie kwijt inderdaad. Toch altijd weer super blij als je kinderen heel terug komen met een smile op hun gezicht :-)!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ooohh...wat herkenbaar. Mijn oudste is dus bijna 8, zij ging naar Dolfinarium met haar klas...hoogst onschuldig....voor anderen, maar ook ik zag allerlei apen en beren....en geen dolfijnen! Ze is een dromer 1e klas...zag haar in gedachten zo bij een ander groepje kids aansluiten...verkeerde bus pakken, of op de kop bij de pijlstaartroggen in het water vallen....echt wat voor mijn dochter.....ik was griezelig dankbaar toen ik haar naar een eeuwenlange dag om half 5 uit de juiste bus zag stappen....màn....die dingen moesten ze gewoon accuut verbieden om moeders niet in de stress te laten scieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. aaaaaa gelukkig medestanders :-) op school dnek ik altijd dat ik de enige ben

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel herkenbaar, wat was ik blij dat ik mee mocht 1ste en 3de keer, de 2de keer ging er ook een moeder-vriendin mee...... Volgens mijn moeder blijft dit gevoel echter alleen wordt het wel ietsje minder (en ik ben nu dus 37 en de oudste)......Mijn moeder stierf duizen doden toen ik met (toen nog) vriend de oceaan overvloog naar Amerika, Florida. Ze had pas weer rust toen ik belde dat ik weer thuis was dus we kunnen nog even :),aan de andere kant moet er ook nog niet aan denken dat mijn dochter met haar vriendje gaat logeren bij oma of opa(s. Dan kan er ook genoeg gebeuren natuurlijk al heb je daar dan wel weer zelf de hand in ;). Gelukkig heb ik nog even en is ze pas 6 en half maar toch, de tijd gaat al zo vlot en ik lig ook vast en zeker weten nachten wakker als zij besluite te reizen naar Amerika.
    Groetjes petradepooh

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat gevoel van verlating, behoefte aan zicht op, of wat al niet meer, dat blijft. Ook bij mij als vader van twee twintigers. Schrale troost?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. grappige verhalen allemaal maar bij mij is het net effe anders om mijn zoon van net 5 jaar heeft er verschrikkelijk last van mijn man is 6 maanden geleden met een ander gaan samen wonen en heeft sinds dien ook geen kontact meer met ons en sinds 3 weken heeft mijn zoon ineens verlatingsangs ik kan niet eens met de deur dicht naar de wc alles is een klein drama hij wil echt niets meer alleen doen en zijn zusje houd hij angstvallig in de gaten dat ze maar in zijn buurt blijft hij heeft het liefste dat we met ze 3tjes in 1 bed slapen dat is erg benouwend dus geniet dat je kind lekker een dagje weg wil zonder zorgen

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @anoniem : toen ik net gescheiden was sliepen wij mijn 3 jarige en mjn 7 jarige ook vaak samen in een bed.Het werd/word vanzelf weer minder.Ik vond het zlef btw ook wle gezelliger dan alleen te liggen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

leuk dat je even reageert! bedankt, ik ben dol op reacties!

Populaire posts van deze blog

Een fris begin

Ordelijk