puber en de sound of music

Ik heb een puber, of misschien is het beter te zeggen de puber heeft ons? Want zoals een echte superpuber is hij bij tijd en wijle nogal ehm VRESELIJK EGOcentrisch. De wereld draait om HEM. Zo gaat hij om 23 uur s avonds z'n ehm tja slaapkamer, ook wel dumpplaats voor alles wat vermist wordt in het puberleven (you name it: id kaarten,mp3/4 spelers mobietjes, geld,kleren, kleren ehm en heb ik kleren al genoemd?) opruimen. Ik zat op dat moment afgepeigerd van de dag het kleine bolle bipsje bv( borstvoeding) te geven en nee ik was niet meer in staat om klerenhangers voor hem te regelen zodat hij orde kon scheppen in z'n kledingkast, op zich een heel goed en prijzingswaardig idee. Ja ik was zeer positief conform de regels en heb hem uitbundig geprezen voor het goede idee, en geopperd of ik hem de volgende morgen om 6 uur kon wekken en we het dan konden gaan doen, maar neen .... hij ontplofte, hij gromble grumble grimblede een tijdje voort, het klonk zeer onaardig allemaal als ik eerlijk ben, dus na een tijdje ben ik gestopt met ernaar te luisteren. Ik zou er alleen maar van in een depressie geraken denk ik...Vreselijke stemmingswisselingen want na een minuut of wat kan hij dan weer vrolijk alsof er niks gepasseerd is binnen huppelen en over weet ik wat voor onnozele dingen babbelen, terwijl ik nog in mijn predepressieve fase zit en al mijn zonden en fouten overpeins die ik met mijn oudste en dus eerste kind gemaakt heb ik de afgelopen 14 jaren en geloof me ik ben niet gemakkelijk naar anderen, maar ook mijzelve spaar ik op zulke momenten niet....

Ik neem me dan voor de andere arme donders/jongste 3 kinderen op andere wijze te begeleiden in dit leven, zodat het ehm geen weerbarstige pubers worden maar ehm dat ze dat dan maar overslaan en meteen doorgroeien naar ehm voorbeeldige leuke volwassen personen.

Het is dat of.... ik moet misschien maar een paar jaar in een leuk klooster a la de Sound of Music gaan wonen en terugkomen als de oudste geen puber meer is?

Hmm als ik dit alles bedacht heb en misschien een tijdje geweend heb (onderschat nooit de kracht van een heerlijk potje onbeheersbaar brullen en janken, maar daarover later meer) en ik vervolgens in een onrustige droomloze slaap val, moe van het pedagogisch gepraat tegen puber en uitgeput van het wenen, komt daar de volgende dag. Dan blijkt er in eens een hele leuke aardige jongeman in m'n huis te wonen, die erg zijn best doet en werkelijk erg... tja hoe zal ik het zeggen, mijn oudste zoon is gewoon best een hele leuke vent :-).

(nu maar hopen en afwachten tot de puberteit voorbij is)