Drempelvrees
Onze jongste zoon is regelmatig benauwd, pufjes etc behoren bij zijn/ons dagelijks leven. En dat gaat prima, en geraakt hij tegenwoordig niet meer wegens benauwdheid in het ziekenhuis, wat wel zo was toen hij kleiner was. (we hopen nog steeds dat hij erover heen groeit). Maar na zo'n periode van benauwd/ziekzijn waarbij hij dus een paar dagen- een kleine week thuis blijft, heeft kleine vent vaak wat moeite om weer naar school te gaan.
En begint hij thuis al te zuchten en te steunen, te peeuwen en te mauwen dat hij niet naar school wil.
Op school, in de klas zegt iedereen vriendelijk tegen hem : heee daar ben je weer, wat fijn. En JuffieBULDERT zegt Jongenssss...... kijk eens wie er weer is??? En ik zie dat die extra aandacht, hoe lief en attent ook, hem als het ware extra verlegen maakt. En dat al die ogen op hem gericht juist meehelpen die eerste schooldag naziekzijn, weer moeilijker te maken.
En als hij dan op zijn stoeltje zit en bambi-ogend met grote natte ogen hulpzoekend naar mij kijkt, laat mij niet alleen...in deze vreselijke gevangenis alias dierentuin.
Dan vind ik, (over)gevoelig persoon als ik ben, het vreselijk moeilijk om hem daar zo achter te moeten laten. Maar ik weet metegenwoordig te vermannen, met (ondertussen ook dwarsige) mini-dochter aan mijn been geklemd, verblind door opwellende tranen, die ik manisch wegknipper, baan ik me strompelend en struikelend en als een kangaroe springend (over andere dwergachtige wezens), een weg naar de uitgang.
En begint hij thuis al te zuchten en te steunen, te peeuwen en te mauwen dat hij niet naar school wil.
Op school, in de klas zegt iedereen vriendelijk tegen hem : heee daar ben je weer, wat fijn. En Juffie
En als hij dan op zijn stoeltje zit en bambi-ogend met grote natte ogen hulpzoekend naar mij kijkt, laat mij niet alleen...in deze vreselijke gevangenis alias dierentuin.
Dan vind ik, (over)gevoelig persoon als ik ben, het vreselijk moeilijk om hem daar zo achter te moeten laten. Maar ik weet me
O bah, dat is niet leuk voor moeder en zoon. Jammer dat je juf niet wat meer begrip toont.
BeantwoordenVerwijderenAaaaaaah, wat sneu, ik zie het helemaal voor me. Te veel aandacht op zo'n moment kan dan inderdaad tegengesteld werken. Sterkte voor jullie allebei!
BeantwoordenVerwijderen@mammalien : nouja ze bedoelen het we heel goed lief, leuk een aardig :-)
BeantwoordenVerwijderen@josine: tnxie
Ach gossie. Misschien toch even aankaarten bij z'n juffie?
BeantwoordenVerwijderenoooo zo herkenbaar,wat moeilijk he om je kind zo achtr te laten.sterkte
BeantwoordenVerwijderenach wat sneu. Ik zou het ook even uitleggen aan de juf!
BeantwoordenVerwijderenBegrijp het wel. En ook vooral het gedeelte van je snel uit voeten maken en vooral niet omkijken.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik begrijp je zoon ook, na een paar dagen lekker rustig thuis, is zo'n klas ook verschrikkelijk druk en moet er ineens weer van alles.
Ik heb het ook gehad met zoonlief. Ik riep dan gewoon vrolijk, "ja daar worden we natuurlijk hartstikke verlegen van, van al die aandacht ineens" en dan was vaak het ijs weer gebroken.
BeantwoordenVerwijderenMaar je laat 'm altijd wat verloren achter.
Ik voel helemaal wat je bedoelt....heel mooi geschreven trouwens!
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar, je zou ze het liefst onzichtbaar op hun stoeltje schuiven en gewoon hun ding laten doen zonder al die aandacht!
BeantwoordenVerwijderenHoop dat jouw kleine man dezelfde route aflegt als mijn inmiddels uit de kluiten gewassen puberzoon. Hij kwam al blauw ter wereld en is benauwd gebleven. Puffers, prednison-stootkuren, ziekenhuisopnames, abonnementje op de kinderpoli en opeens waren aanvallen een zeldzaamheid en dat bleef zo tot hij ging puberen. Nu heeft hij af en toe nog een pufje bij het voetballen nodig, maar heeft ondertussen heel wat meer 'lucht' dan zijn puffend en piepend moedertje!
Ach manneke! Tja, op zulke momenten schreeuwen je moedergevoelens om het hardst!
BeantwoordenVerwijderenJe beschrijft het wel heel erg. Ik heb het wel gezien. Hij is op school wat verlegen. Maar hij blijft een lieve man.
BeantwoordenVerwijderenJuul
Arme jij! En je zoontje natuurlijk ook, maar ik voel toch ook erg met jou mee. Als moeder valt het leven soms niet mee, want alles wat je kind raakt, raakt jou ook.
BeantwoordenVerwijderen