Afgelopen zaterdagmorgen konden we hem weer ophalen van Schiphol. Na 5 weken in Canada geweest te zijn. Helemaal in zn eentje heen, en weer terug. Ik ben natuurlijk wel erg trots op hem dat hij het allemaal gedaan heeft en dat alles gelukt is zo in zn uppie. En alhoewel ik vaak pieker en bezorgd ben, had ik er nu weinig last van, echt, het verbaasde mijzelf ook. Ik dacht echt, hij heeft alles zelf geregeld, met school, etc etc de vlucht, dus het komt wel goed met hem, hij red zich wel, wat is hij al groot en volwassenachtig zeg maar. Bijna een soort van zen-moment, als ik aan hem dacht, in ieder geval een fijn gevoel gaf het me wel. Regelmatig een whatsappie (die kwamen bij ons midden in de nacht, want 8 uur tijdsverschil) en op zondag even bellen en bijkletsen, zijn verhalen horen, hoe leuk geweldig , mooi, ruim en fantastisch land Canada wel niet is. Hoe fijn en aardig het gezin was waar hij logeerde. Hoe moe hij was van alle indrukken, het werk en beleveniss...