Silliesullie

Al zo ongeveer sinds ik zelf kan lezen ( en misschien wel nog daarvoor reeds) vind ik een goed boek heerlijk. En verslind ik het liefst wekelijks wel enkele boeken ( indien in daar tijd voor heb). Vast een soort erfelijke belasting, want mijn ouders zijn ook echte boekenwurmen. Een boek wat ik het fijnste vind is een waarin ik mezelf helemaal kan verliezen in het verhaal, en dan moet ik eerlijk zeggen, dat ik boeken met een andere wereld, denk aan Harry Potter-boeken echt helemaal geweldig vind. Het sprookjesachtige, betoverende, heksen en de leuk bedachte tovenarij, ik vind het allemaal geweldig! (Altijd al gevonden, ben in mijn leven al diverse malen beticht van een (te) rijke fantasie, wat vast ook een van de redenen is waarom ik bv helemaal GEEN horor-films kan kijken, ik zie het allemaal bijna echt voor me en sterf bijna van ingeleefde angst.). Maar de verfilming van Harry potter boeken, in de Ban van de Ring, en ook Narnia (alle delen) ik vond ze allemaal echt gewe...

Wie heeft er nooit eens last van? Ik zeer zeker wel! Alledaagse en niet alledaagse beslommeringen en kwellingen, soms kan het mij wel te pakken hebben ( wellicht waag ik er eens een blogje aan/over). Maar niet vandaag, de zon schijnt, er komt dooi joepie  .... Mijn dipje was eens echt heel lekker....en nog gezond ook! Ik had ooit al eens een zak kikkererwten gekocht, zonder precies te weten wat ermee te doen, maar ze keken zo vriendelijk aantrekkelijk en daardoor belandden ze toen dus in mijn winkelkar. En een klein rondje googlelen deed mij besluiten humus te maken, makkelijk en snel klaar. Ehm ja de gedroogde kikkererwten moet je wel eerst een dag laten weken en dan nog 1-1,5 uur koken, dus werd het een dag later pas echt wat, met mijn (zoveelste) projectje. Er zijn zeer vele goede basisrecepten te vinden, zoals altijd, en dan kan ik weer bijna niet kiezen, dus deed ik maar wat...samen met t kleine meisje en.....natuurlijk de pup? Hier bijvoorbe...

 

Het vervolg op waar zijn de mandarijnen gebleven ....... en ehm zowiezo, als je iets kwijt bent in huize Silliesullie kijkt men het beste even naar/ bij de pup, op deze manier krijgen we nog een heel opgeruimd huis, want of hij pakt het, of wij ruimen het op omdat we niet willen dat puppy het pakt..... Enne jahoor hij mag de appel opknagen :-)

Update bakvis: geheel goed gekeurd door de kinderarts, het is waarschijnlijk idd niks meer, of minder, dan het jonge meisjes flauwval-syndroom (snelle groei en hormoontjes etc) . Toen we van huis vertrokken naar de kinderarts, zag het bakvisje wit/bleek en oogde ze "slapjes'....( gelukkig dacht ik nog, de verwijzing ziet er in ieder geval geloofwaardig uit ) ....eenmaal bij de kinderarts, kwam er een zeer jonge donkerharige adonis binnen, die zich voorstelde als, arts ( in opleiding) , noem me maar; dokter Luuk, weg was haar witte teint, sterker nog, heur wangen gloeiden roze rood als tomaatjes, haar ogen glommen als heldere meren, haar hart bonsde zo luid dat hij die stethoscoop vast niet hoefde te gebruiken. Het was haast een doktersromannetje ;-) ze viel bijna in katzwijn dat weer wel maar dan toch weer anders dan ehm anders.... Nouja dr is dus gelukkig niks mis mee, met mn lieve bakvis. Daar drinken we dan een lekkere smoothie op ! PROOST! (blauwe...

Ik werd weer eens een vriendschapsbrood verrast, teminste een klein bakje met daarin een klein beslagje. Voor hen, die dit lot bespaard gebleven is.... Dat moet je dan vervolgens een aantal dagen door roeren en "voeren" waarbij je melk, suiker en bloem toevoegt, weer enkele dagen roeren, nog eens voeren en dan verdeel je het in 5 porties, 1 houd je zelf , daar bak je na toevoeging van diverse ingredienten dan dat brood van. Uiteindelijk heb je een wat cake-achtig -zoet brood wat vooral de kinderen hier echt heerlijk vinden. De 4 resterende porties geef je dus weg aan vrienden, gna gna gna gna.... Helaas gaat het bij mij nog wel eens a la de blob en ontsnapt mijn vriendschapsbeslag uit zn bakje en kruipt en druipt dan lekker plakkerig en kleverig mijn aanrecht af, zijn verwoestende spoor over, in en tussen de keukenkastdeurtjes achterlatend...in dat geval  houd je uiteindelijk een hele schone keuken eraan over, na een uurtje ofzo poetsen om de plakkerige troep weg te...

Mijn bakvisje (altijd even actief en sportief) heeft de laatste tijd zomaar wat last van flauwtes en ook hoofdpijn. Nu denkt de huisarts mogelijk aan vit b12 tekort (onder andere) , want dat zou bij langdurig vegetarisch etenden wel regelmatig voorkomen. Zelf betwijfel ik dat, want zij eet wel gewoon boter, eieren, melk, kaas, veel noten en ook soja-produkten, en 1 x per maand een stukje vis (gewoon omdat ze dat wel heel lekker vind en ik juist om deficienties tegen te gaan dat dus stimuleer). Maar bij deze vroeg ik mij af of er onder jullie ervaringen zijn van vega-etenden die inderdaad een tekort hadden.

Terwijl ik het ondertussen toch echt behoorlijk koud vind en heb, als ik buiten ben, en het binnen lekker warm en behaaglijk vind. Spelen mijn jongsten graag buiten, samen, maar ook in haar uppie scharrelt ze graag door de tuin, het zijn werkelijk net kuikens, en ze komt regelmatig prachtige schatten laten zien. Een klomp doorzichtig ijs,uit de mud-pie-kitchen gehaald, met in het ijs gevangen herfstblaadjes. Of steentjes, takjes, zandjes, enthousiast kwettert ze met haar heldere stemmetje over steeds weer nieuwe onbenullige  prachtige vondsten. Tegenover mij aan tafel zit mijn oudste dochter, in dr pyama, want ze is wat grieperig, melig te gniffelen, en te gieren van de lach, was ik vroeger ook zo? vraagt zij ongelovig. Ehm ja :-)

Ha, ha, ha, ha, geen idee waarom de Bazin dat nu aan mij vraagt hoor.

Als los zand door je vingers, zo lijkt de tijd soms weg te stromen....dat merk ik vooral aan mijn kinderen. De groters worden steeds groter en groter en hun kleine koddige kinderlijven en ronde gezichtjes en warme kleine plakkerige en kleffe  handjes zijn haast ongemerkt veranderd. Mijn mini's, zijn ook al geen echte mini's meer, maar al (bijna) van schoolgaande leeftijd....het was en is zo gezellig, kleine kwebbelende peuter(s) zo om je heen. ( jongste peuterdochter is 3 en nog wel gezellig thuis). Soms bekruipt me wel eens het gevoel, dat je de tijd even stil zou willen zetten en even genieten van deze  periode, zo gezellig, of de tijd even terug wil draaien en de groters nog even klein en op schoot hebben......Tijd is toch een vreemd iets, vind ik ten minste, want sommige dingen lijken me echt pas gisteren gebeurd, zo vers en helder zijn mijn herinneringen eraan. Maar als je dan je kinderen bekijkt, moet het echt al jaren geleden zijn, soms ...

Soms kook je wel eens wat, zeg maar dagelijks, en bijna altijd zit er wel een der kinders te piepen en/of te mieren.....wat ik prima vind, dat je iets niet lust, maar wat ik dus na een lange dag, en na al het kookwerk gewoon niet wil horen, meen ik serieus, leg het op de rand van je bord en eet wat je wel lust, maar ga niet tijdens de maaltijd, ons enige "complete gezinsmoment" , zitten zeuren over wat ik met liefde en bloedzweet en tranen bedacht en gekookt heb. En soms koken we wat samen, op miezerige woensdagmiddagen bijvoorbeeld..... Niks leukers dan kliederen en kneden....met brooddeeg en dan? .... kaas/pestostengels ervan maken. Nu ehm word regelmatig de niet zeuren over het eten, tijdens het eten regel gebroken... Ze lussen geen pesto.....echnie.... nooitnie.. Ehm ja hier staan ze samen uit het potje puur pesto te smikkelen. En kunnen bijna niet wachten en eten ze alle brood met pesto op. zooooo lekker  

Het is nog donker en terwijl kleuterzoon piept en kermt dat hij niet naar school wil, OMDAT peuterzus ook elke dag fijn bij mij thuis mag blijven, worden door mij zijn broodbakjes, drinkflesjes en schooltassen gevuld. Waarbij het fruit liefst vermomd als gevaarlijk dier, of juist prinses meegaat in de tas.( dan hoeft hij geen naam erop, en weet hij toch welke van hem is ) Vandaag kreeg ik door dat gepiep en gezeur op de vroege morgen als goede inspiratie en als snel werd een onschuldige banaan getransformeerd in een gevaarlijke en valse haai met een enorme bek vol scherpe tanden en geniepig booskijkende ogen. Blijmoedig word mijn werk weer bewonderd en zeer goedgekeurd door kleuterzoon en peuterdochter. En blijkbaar word je wat je tekent, net zoals je hond op de baas gaat lijken of juist andersom :-) en teken je wat je word..... Want een paar uurtjes en wat vervelende telefoontjes, puberzoon-met-te snel-rijdende-scooter- en de weekboodschappen later, voel ik me z...

Net als ik...... Mijn teen steekt er zelfs helemaal doorheen, ik kan dan bijna een zenuwtoeval krijgen van irritatie, als ik dit in mijn schoen zo voel zitten. Negeren is geen optie, want vroeg of laat krijgt het me in zijn greep en breek ik. Dan MOET de schoen uit en  ruk ik de vermaledijde sok uit en ehm ja dan gooi ik m weg dus, want sokken stoppen, wie doet dat nu nog? Vraag ik me oprecht af hoor, dus bij deze wie doet dat nog?

Van een nieuw begin, krijg ik, wat ik het schoon-schrift-gevoel noem. Dat je vroeger op school je volle schrift liet zien en dan een nieuwe kreeg, waarvan ik dan beslist dacht, vanaf nu ga ik netjes -schoon-schrijven, bijna zoals in je dat deed in je "schrijfschrift", geen fouten meer maken , niet klodderen met mn pen, en de blaadjes niet laten omkrullen, en wat ik zo ongeveer alleen de eerste bladzijde volhield. Maar met een nieuw jaar heb ik zo ongeveer hetzelfde gevoel, NU ga ik de dingen weer netjes (bij)-houden, ik leef namelijk behoorlijk chaotisch ( en daar hou ik eigenlijk wel van ), in vergelijking met sommige anderen, het huishouden om te beginnen, mijn voorraadkast bv, word op de een of andere manier elke keer na het opruimen en ordelijk neerzetten binnen no-time weer een onoverzichtelijke prop-snel-de-boodschappen-erin-bende. Ja, aanpakken en bijhouden die hap, de kerstzooi is reeds lekker weg, ik heb er weer zin in.